زیارتنامه امام محمد باقر
ای آقایان من ای فرزندان رسول خدا بنده شما و کنیززاده خوار و ناتوان در مقابل علو و مرتبه شما و معترف به حق شما آمده ام نزد شما در حال پناهندگی به قصد حرم مقدس شما و نزدیکی به مقام شامخ شما متوسل به سوی خدای تعالی به وسیله شما آیا داخل شوم ای مولایم آیا داخل شوم ای دوستان خدا آیا درآیم ای فرشتگان خدا که در گرد و اطراف این حرمید و مقیم این زیارتگاه خدا بزرگتر است بسیار و حمد برای خداست فراوان و منزه است خدا صبح و شام و حمد از آن خداست یکتا بی نیاز بزرگوار یگانه با تفضل پر منت احسان بخش پر مهر که منت نهاد به بخشش خود و آسان نمود زیارت آقایان مرا به احسانش و مگردانید مرا از زیارتشان ممنوع بلکه بخشش نمود و احسان کرد درود بر شما امامان هدایت درود بر شما اهل تقوی درود بر شما ای حجت های اهل دنیا درود بر شما ای عدالت گستران در میان مردم درود بر شما ای اهل صفا درود بر شما خاندان رسول خدا درود بر شما اهل نجوی گواهم که شما تبلیغ کردید و نصیحت نمودید صبر کردید درباره خدا و تکذیب شدید و با شما بدرفتاری شد و گذشت می کردید و گواهم که شما از امامان راهبر و راه یافته اید و فرمان بردن شما واجب است و گفتار شما راست است و شما به حق دعوت کردید پس گوش ندادند و فرمان دادید پس اطاعت نکردند و شما ستون های دین و پایه های زمین هستید و همیشه زیر نظر خدا بودید درمی آورد شما را از پشت های هر پدر پاک و و نقل می کرد شما را از رحمهای پاکیزه چرکین نکرد شما را دوران جاهلیت عمیق و دچار فتنه و هوس نشدید پاکید و پاک است بنیاد شما منت نهاد بر وجود شما بر ما جزابخش روز جزا و نهاده شما را در خانه هایی که خدا اجازه داده فرازی گیرند و نامش در آنها برده شود و صلوات ما بر شما رحمت برای ما و کفاره گناهانمان ساخته زیرا شما را خدا به سود ما انتخاب کرده و پاکیزه گردانید آفرینش ما را بدانچه منت نهاده بر ما از پیروی دوستی شما و ما در پیشگاه خدا از نامبردگان به دانش شما معترفیم به تصدیق به شما و این مقام کسی است که اسراف نموده و خطا کرده و مستمند شده و اقرار دارد بر آنچه جنایت کرده و بدین مقام خود امید اخلاص دارد و نجات دهد او را بوسیله شما و نجات دهد هلاکان را از نابودی باشید برای من شفیع که من به شما رو آوردم هنگامیکه روگردانیدند از شما اهل دنیا و آیات خدا را مسخره گرفتند و بزرگی به آنها ورزیدند ای کسیکه او برپاست و سهو و خطا ندارد و همیشگی است بازی گری ندارد و محیط بر هر چیز است منت برای توست به توفیقی که دادی به من و شناخت عقیده ایکه پشت کردند بدان بندگانت و از نادانی به آن و سبک شمردند حقش و میل به سوی دیگری کردند می باشد منت از تو به من با مردمیکه امتیازشان دادی بدانچه مخصوص کردی مرا بدان سپاس خدای را چونکه من هستم نزد تو در مقام خود یاد شده و نوشته شده محرومم نکن از آنچه امیدوارم و نومیدم مساز درباره آنچه خواستم به احترام حضرت محمد و خاندان پاکش و رحمت خدا بر محمد و آل محمد درود بر شما ای امامان رهبر و رحمت خدا و برکات او وداع کنم با شما و به خدا می سپارم و به شما سلام دهم ایمان داریم به خدا و به رسول و به آنچه شما آوردید و رهنمایی کردید به آن خدایا بنویس ما را از گواهان

زیارتنامه
درود بر تو ای ولی خدا درود بر تو ای حجت خدا درود بر تو ای نور خدا درتاریکیهای زمین درود بر تو ای فرزند رسول خدا درود بر تو و بر پدران تو درود بر تو و بر فرزندان تو درود بر تو و بر دوستان تو گواهم به اینکه تو به راستی به پا داشتی نماز را و اداء کردی زکوة را و امر به معروف نمودی و نهی از منکر نمودی و تلاوت کردی قرآن را آنچه سزاوار آن بود و جهاد کردی در راه خدا حق جهاد را و صبر کردی بر آزار مردم در زمینه او تا آخر عمرت آدم تو را زیارت کنان و شناسا به حق تو و دوستار دوستانت و دشمنم با دشمنانت شفیع من باش نزد پروردگارت رحم کن بر آنکه بد کرده و دست به جرم زده و بیچاره شده و اعتراف کرده اگر من بد بنده ای هستم پس تو چه پروردگار خوبی هستی بزرگ است گناه از بنده ات پس باید خوب باشد گذشت از نزد تو ای کریم.

شهادت امام محمد باقر (ع) را تسلیت عرض می کنیم.

تولد و کودکی
بیش از هزار و چهار صد سال پیش در روز 17 ربیع الاول ( برابر 25آوریل 570میلادی ) کودکی در شهر مکه چشم به جهان گشود. پدرش عبد الله در بازگشت از شام در شهر یثرب ( مدینه ) چشم از جهان فروبست و به دیدار کودکش ( محمد ) نایل نشد. زن عبد الله ، مادر " محمد " آمنه دختر وهب بن عبد مناف بود. برابر رسم خانواده های  بزرگ مکه " آمنه " پسر عزیزش ، محمد را به دایه ای  به نام حلیمه سپرد تا در بیابان گسترده و پاک و دور از آلودگیهای شهر پرورش یابد .
" حلیمه " زن پاک سرشت مهربان به این کودک نازنین که قدمش در آن قبیله مایه خیر و برکت و افزونی  شده بود ، دلبستگی زیادی پیدا کرده بود و لحظه ای از پرستاری او غفلت نمی کرد. کسی نمی دانست این کودک یتیم که دایه های دیگر از گرفتنش پرهیز داشتند ، روزی و روزگاری پیامبر رحمت خواهد شد و نام بلندش تا پایان روزگار با عظمت و بزرگی  بر زبان میلیونها نفر مسلمان جهان و بر مأذنه ها با صدای بلند برده خواهد شد ، و مایه افتخار جهان و جهانیان خواهد بود .
" حلیمه " بر اثر علاقه و اصرار مادرش ، آمنه ، محمد را که به سن پنج سالگی  رسیده بود به مکه باز گردانید . دو سال بعد که " آمنه " برای دیدار پدر و مادر و آرامگاه شوهرش عبد الله به مدینه رفت ، فرزند دلبندش را نیز همراه برد . پس از یک ماه ، آمنه با کودکش به مکه برگشت ، اما دربین راه ، در محلی بنام " ابواء " جان به جان آفرین تسلیم کرد ، و محمد در سن شش سالگی از پدر و مادر هر دو یتیم شد و رنج یتیمی در روح و جان لطیفش دو چندان اثر کرد . سپس زنی به نام ام ایمن این کودک یتیم ، این نوگل پژمرده باغ زندگی را همراه خود به مکه برد . این خواست خدا بود که این کودک در آغاز زندگی از پدر و مادر جدا شود ، تا رنجهای  تلخ و جانکاه زندگی را در سرآغاز زندگانی بچشد و در بوته آزمایش قرار گیرد ، تا در آینده ، رنجهای انسانیت را به واقع لمس کند و حال محرومان را نیک دریابد . از آن زمان در دامان پدر بزرگش " عبد المطلب " پرورش یافت . " عبد المطلب " نسبت به نوه والاتبار و بزرگ منش خود که آثار بزرگی در پیشانی  تابناکش ظاهر بود ، مهربانی  عمیقی نشان می داد . دو سال بعد بر اثر درگذشت عبد المطلب ، " محمد " از سرپرستی  پدر بزرگ نیز محروم شد . نگرانی " عبد المطلب " در واپسین دم زندگی بخاطر فرزند زاده عزیزش محمد بود . به ناچار " محمد " در سن هشت سالگی به خانه عموی خویش ( ابو طالب ) رفت و تحت سرپرستی عمش قرار گرفت . " ابوطالب " پدر " علی " بود .
ابو طالب تا آخرین لحظه های عمرش ، یعنی تا چهل و چند سال با نهایت لطف و مهربانی  ، از برادرزاده عزیزش پرستاری و حمایت کرد . حتی در سخت ترین و ناگوارترین پیشامدها که همه اشراف قریش و گردنکشان سیه دل ، برای نابودی 
" محمد " دست در دست یکدیگر نهاده بودند ، جان خود را برای حمایت برادر زاده اش سپر بلا کرد و از هیچ چیز نهراسید و ملامت ملامتگران را ناشنیده گرفت .

ماجرای جانشین بر حق امام حسن عسکری (ع )
ابوالادیان می گوید : من خدمت حضرت امام حسن عسکری (ع ) می کردم . نامه های آن حضرت را به شهرها می بردم . در مرض موت ، روزی من را طلب فرمود و چند نامه ای نوشت به مدائن تا آنها را برسانم . سپس امام فرمود : پس از پانزده روز باز داخل سامره خواهی  شد و صدای گریه و شیون از خانه من خواهی شنید ، و در
آن موقع مشغول غسل دادن من خواهند بود . ابوالادیان به امام عرض می کند : ای سید من ، هرگاه این واقعه دردناک روی  دهد ، امامت با کیست ؟ فرمود : هر که جواب نامه من را از تو طلب کند .
ابوالادیان می گوید : دوباره پرسیدم علامت دیگری به من بفرما . امام فرمود : هرکه بر من نماز گزارد .
ابوالادیان می گوید : باز هم علامت دیگری بگو تا بدانم . امام می گوید : هر که بگوید که در همیان چه چیز است او امام شماست . ابوالادیان می گوید : مهابت و شکوه امام باعث شد که نتوانم چیز دیگری  بپرسم . رفتم و نامه ها را رساندم و پس از پانزده روز برگشتم . وقتی به در خانه امام رسیدم صدای شیون و گریه از خانه امام بلند بود . داخل خانه امام ، جعفر کذاب برادر امام حسن عسکری  را دیدم که نشسته ، و شیعیان به او تسلیت می دهند و به امامت او تهنیت می گویند . من از این بابت بسیار تعجب کردم پیش رفتم و تعزیت و تهنیت گفتم . اما او جوابی نداد و هیچ سؤالی نکرد . چون بدن مظهر امام را کفن کرده و آماده نماز گزاردن بود ، خادمی آمد و جعفر کذاب را دعوت کرد که بر برادر خود نماز بخواند . چون جعفر به نماز ایستاد ، طفلی گندمگون و پیچیده موی ، گشاده دندانی مانند پاره ماه بیرون آمد و ردای جعفر را کشید و گفت : ای عمو پس بایست که من به نماز سزاوارترم . رنگ جعفر دگرگون شد . عقب ایستاد . سپس آن طفل پیش آمد و بر پدر نماز گزارد و آن جناب را در پهلوی  امام علی النقی علیه السلام دفن کرد . سپس رو به من آورد و فرمود : جواب نامه ها را که با تو است تسلیم کن . من جواب نامه را به آن کودک دادم . پس " حاجزوشا " از جعفر پرسید : این کودک که بود ، جعفر گفت : به خدا قسم من او را نمی شناسم و هرگز او را ندیده ام . در این موقع ، عده ای  از شیعیان از شهر قم رسیدند ، چون از وفات امام (ع ) با خبر شدند ، مردم به جعفر اشاره کردند . چند تن از آن مردم نزد جعفر رفتند و از او پرسیدند : بگو که نامه هایی که داریم از چه جماعتی است و مالها چه مقدار است ؟ جعفر گفت : ببینید مردم از من علم غیب می خواهند ! در آن حال خادمی از جانب حضرت صاحب الامر ظاهر شد و از قول امام گفت : ای مردم قم با شما نامه هایی  است از فلان و فلان و همیانی ( کیسه ای ) که در آن هزار اشرفی است که در آن ده اشرفی است با روکش طلا . شیعیانی که از قم آمده بودند گفتند : هر کس تو را فرستاده است امام زمان است این نامه ها و همیان را به او تسلیم کن . جعفر کذاب نزد معتمد خلیفه آمد و جریان واقعه را نقل کرد . معتمد گفت : بروید و در خانه امام حسن عسکری (ع ) جستجو کنید و کودک را پیدا کنید . رفتند و از کودک اثری نیافتند . ناچار " صیقل " کنیز حضرت امام عسکری (ع ) را گرفتند و مدتها تحت نظر داشتند به تصور اینکه او حامله است . ولی هرچه بیشتر جستند کمتر یافتند . خداوند آن کودک مبارک قدم را حفظ کرد و تا زمان ما نیز در کنف حمایت حق است و به ظاهر از نظرها پنهان می باشد . درود خدای بزرگ بر او باد .

بسم الله الطیف

خداشناسی در کلام مولا علی (ع)

کسی که کیفیتی برای خدا قائل شد یگانگی او را انکار کرده و ان کس که همانندی برای او قرار داد به حقیقت خدا نرسیده است .کسی که خدا را به چیزی تشبیه کرد به مقصد نرسید.ان کسی که به او اشاره کند یا در وهم اورد خدا را بی نیاز ندانسته است .

هر چه که ذاتش شناخته شده باشد افریده است و انچه در هستی به دیگری متکی باشد دارای افریننده است.سازنده ای غیر محتاج به ابزار اندازه گیرنده ای بی نیاز از فکر و اندیشه و بی نیاز از یاری دیگران است .

با زمان ها همراه نبوده و از ابزار و وسایل کمک نگرفته است .هستی او برتر از زمان و وجود او بر نیستی مقدم است و ازلیت او را اغازی نیست.

با پدید اوردن حواس روشن میشود که حواسی ندارد و با افرینش اشیا متضاد ثابت می شود که دارای ضدی نیست و با هماهنگ کردن اشیا دانسته می شود که همانندی ندارد .

خدایی که روشنی را با تاریکی اشکار را با نهان خشکی را با تری گرمی را با سردی ضد هم قرار داد و عناصر متضاد را با هم ترکیب و هماهنگ کرد و بین موجودات ضد هم وحدت ایجاد کرد .

انها را که با هم دور بودند نزدیک کرد و بین انها که با هم نزدیک بودند فاصله انداخت .

خدایی که حدی ندارد و با شماره محاسبه نمی گردد که همانا ابزار و الات دلیل محدود بودن خویشند و به همانند خود اشاره میشوند اینکه میگویم موجودات ازفلان زمان پدید امده اند پس قدیم نمی توانند باشند و حادثند و این که میگوییم حتما پدید امدند ازلی بودن انها رد می شود و اینکه میگوییم اگر چنین بودند کامل می شدند پس در تمام جهات کامل نیستند .

خدا با خلق پدیده ها در برابر عقل ها جلوه کرد و از مشاهده چشم ها برتر و والاتر است و حرکت و سکون در او راه ندارد . زیرا او خود حرکت و سکون را افرید چگونه ممکن است انچه را که خود افریده در او اثر بگذارد ؟

یا خود از پدیده های خویش اثر پذیرد؟اگر چنین شود ذاتش چون دیگر پدیده ها تغییر می کند.و اصل و جودش تجزیه می پذیرد و درگر ازلی نمی تواند باشد .

و هنگامی ( به فرض محال‌) اغازی برای او تصور شود پس سرامدی نیز خواهد داشت . و این اغاز و انجام دلیل روشن نقص و نقصان و ضعف دلیل مخلوق بودن و نیاز به خالقی دیگر داشتن است .

پس نمیتواند افریدگار همه هستی باشد و از صفات پروردگار که ( هیچ چیز در او موثر نیست و نابودی و تغییر و پنهان شدن در او را ندارد ) خارج شود . (2)

1- نهج البلاغه خطبه 91
2- نهج البلاغه خطبه 186