رمز ماندگاری حسین، علیه‏السلام
السلام علی الحسین
بوی محرم که به مشام می‏رسد، عالم رنگی دیگر می‏گیرد. قلبها تندتر از هر زمان و محزونتر از همیشه می‏تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون در رگها می‏دود و آن وقت، در چشم برهم زدنی پرچمهای سرخ و سبز و سیاه در گوشه گوشه شهر و دیار ما به اهتزاز درمی‏آید و همه جا رنگ ماتم به خود می‏گیرد.

• این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست هر کجا می‏گذرم عکس رخش جلوه‏گر است هر کجا می‏نگرم جلوه مستانه اوست
• این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست هر کجا می‏نگرم جلوه مستانه اوست هر کجا می‏نگرم جلوه مستانه اوست
عشق به حسین دلیل نمی‏خواهد، گویی خاک وگل ما را با محبت او سرشته‏اند.
به خیل سیاهپوشان عزاداری که زیر خیمه حسین، علیه‏السلام، به سینه‏زنی، نوحه‏خوانی، علم‏کشی و... مشغولند که نگاه می‏کنی همه را حاضر می‏بینی، پیر، جوان، زن، مرد، دانشجو، کارگر، همه و همه بی‏آنکه رنگ و ریایی در کار کنند سردرپی عاشورا نهاده‏اند. و یا سینه‏زنان در پی عزاداران روانند تا شبی و یا نیمروزی خود را شریک غم زینب، علیهاالسلام، و عزادار شهیدان کنند.
به یکباره همه رنگها و تعلقها از بین می‏رود، همه مرامها و مسلکها رنگ می‏بازد و جای آنهمه را نشستن در سوگ سالار کربلا می‏گیرد. حتی به قدر نوشاندن جرعه‏ای شربت‏به رهگذران و یا عرضه خرده نانی به فقرا، گاه در عجب می‏مانم که چه شوری در دلهای این مردم است که محرم آنان را از خود بی‏خود می‏سازد.
خون عاشورایی بی‏هیچ تعارف در رگهای مردم این دیار جاریست که با دمیدن خورشید اولین روز محرم دلهاشان به سوگ می‏نشیند تا در ظهر عاشورا ولوله‏ای عجیب بپا کنند.
این شور و ولوله پرده بسیاری از پندارها را می‏درد. و عبث‏بودن بسیاری اندیشه را می‏نمایاند.
هر چه می‏خواهی باش، هر کجا می‏خواهی برو، محرم با این جماعت آن می‏کند که هر ساله شاهد و ناظر آنی. اینان را نمی‏توان از حسین دور ساخت. بهمان سال که نمی‏توان آنان را از خوی جوانمردی، سلحشوری و رادمردی دور کرد، محرم انعکاس تمام‏نمای جوانمردی و سلحشوریست و شیعیان، جماعتی که بی‏سر و دستار، دل در طریق رندی و سلحشوری روانه‏اند.
نمی‏توانی تصور کنی برخی که می‏بینی همان جماعتی هستند که تا روزی پیش از این در کوچه و خیابان پرسه می‏زدند و طعنه‏زنان از کنار همه باورها می‏گذشتند.
نمی‏توانی بپذیری که برخی اینان که عریان در میان سینه‏زنان در عزای حسین، علیه‏السلام، از خود بی‏خود شده و بر دستها روانه می‏شوند همانان هستند که در کنار دخترکان از کنار کوچه می‏گذشتند.
نمی‏توانی به خود بقبولانی که زنانی که کاسه بر دست‏به رسم گدایان در کنار خانه‏ها نشسته‏اند تا قدری برنج روز عاشورا را برای بیمار خود هدیه برند همان کسانی‏اند که انبارهای خود را از غذا انباشته‏اند.
اینهمه را چه می‏شود، از حسین و محرم چه دیده‏اند که دیروز و فردای خود را فراموش کرده‏اند؟
اینهمه از حسین چه می‏جویند؟ خود را؟ حسین، علیه‏السلام، را؟ زینب را؟ عشق را؟ جوانمردی را؟ معنی زندگی را؟ معنی مرگ را؟ معنی بودن را؟
این دلبستگان به حسین، علیه‏السلام، و کربلا از مرام او و یارانش درس وفاداری به کلام صادقانه، درس محبت‏بی‏ما به ازاء، درس سر باختن در پای کلام حق جاری شده بر زبان، درس تکیه کردن به مردان مرد و ماندن در رکاب او، درس اعتماد کردن به خوی حسینی و درس پذیرا شدن حر واسپس جرم رفته را آموخته‏اند و هر گاه که شمه‏ای از اینهمه درس را دیگر بار تجربه کنند خود را با خوی حسینی می‏نمایانند تا در حسین تکرار شده باشند.
گویی اینان در محرم و عاشورا آب زلالی می‏یابند که تشنگی درونشان را فرو می‏نشاند.
سیاهی روز و روزگارشان را می‏زداید و چون سپری آنان را از ابتلائات زمانه و دنیای هراس‏انگیز پس از مرگ در امان می‏دارد.
اینان خود را در پناه حسین، علیه‏السلام، در امان از هر بلا و ابتلاء می‏یابند.
عاشورا از حسین و یارانش نمونه‏ای پرورده که تا ابدالاباد می‏توان بازو در بازوی آن از جای برخاست.
عاشورا شوری می‏آفریند که راه صد ساله را یک شبه می‏توان پیمود.
نیروی نهفته عشق به حسین، علیه‏السلام، از چنان عظمتی برخوردار است که به مدد آن می‏توان دریا دریا مردم را به زیر خیمه اهل‏بیت، علیهم‏السلام، کشید.
عاشورا خود حامل فرهنگ سترگی است که جاری شدن در آن می‏تواند همه صحنه‏های حیات را مبدل به عاشورای حسینی و یارانش نماید:
اگر بچه‏های ما لذت محبت‏بی‏ما به ازاء را تجربه کنند.
اگر امید پذیرفته شدن را چونان حر در دل زنده نگه دارند.
اگر خانه خود، شهر خود، و سرزمین خود را مملو از مرام مردانی بیابند که بر عهدی که می‏بندند گردن می‏نهند.
اگر «اعتماد کردن‏» را تجربه کنند.
اگر صفحات کتابهای مدرسه را مزین به نام حسین، علیه‏السلام، خوی حسین، علیه‏السلام، و منش او بیابند.
چگونه است که هر سال بچه‏های ما، زنان ما، مردان و جوانان ما، تمنا و تقاضای صادقانه و تشنگی بی‏حد خود را در وقت غیبت صفا و مهر اعلام می‏دارند اما در پاسخ اینهمه تنها به ذکر مصیبتی کوتاه بسنده می‏کنیم و از آن هم بهره‏های خود را مقدم می‏داریم؟ چگونه است که میل آنان را برای آنکه به «مردان مردی‏» سلحشوری تکیه کنند می‏بینیم و جرعه‏ای از «مردی‏» را در کام تشنه آنان نمی‏چکانیم. چگونه است که بر آنچه می‏گوییم وفادار نمی‏مانیم اما وفاداری جوانانمان را طالب می‏شویم؟ چگونه است که در نمی‏یابیم رمز ماندگاری حسین در چیست؟
چگونه است!...