یک قلب و دو محبت، هرگز... »

از آنجا که فطرت هر انسان آگاه و بیدار دل، همواره او را به کمال طلبی و تکامل، رهنمون می‌گرداند و همچنین به روشنی می‌دانیم که کسب همه کمالات و زیباییها، در سایه تقرب به ذات الهی و آن کمال مطلق است؛ اولین گام در جهت تقرب به خدا، کسب معرفت و شناخت آن ذات زیبای کامل می‌باشد و کسی که پس از چهارده معصوم به این مقام شامخ معرفت الهی دست یافته است، حضرت زینب کبری می‌باشد، مراتب و درجات معرفت ایشان قابل وصف نیست، ولی برحسب اشاره، چند مورد از اظهار مراتب معرفتش را ذکر می‌کنیم.

حضرت زینب (علیه السلام) حتی در زمان کودکی و سنین پایین، دارای معرفتی والا و عالی بودند، روزی از پدر خویش، حضرت علی (علیه السلام) سؤال کردند، آیا مرا دوست داری؟ حضرت علی (علیه السلام) فرمودند: آری، آنگاه آن حضرت در جواب پدر فرمود: دو محبت ـ محبت خدا و محبت فرزندان ـ در قلب مؤمن نمی‌گنجد. پس سر و اساس این دوستی و محبت به این دلیل است که محبت خالص و واقعی از آن خدا و شفقت و دلسوزی از آن فرزندان می‌باشد و این علاقه و محبت به خاطر خدا می‌باشد. امیرالمومنین (علیه السلام) نیز در پاسخ، ایشان را تأیید کرده و ستودند.(1) این میزان از معرفت آنهم در دوران طفولیت نشان از یک شناخت عمیق باطنی در وجود زینب کبری دارد و یا در روز عاشورا، وقتی دست طفل خویش را گرفته و خدمت حضرت سید الشهداء آورد و از آن حضرت استدعا کرد تا آن را قبول کند، فرمود: اگر چنانچه جهاد و قتال بر زنان وارد شده بود، هر آینه هزار هزار جان نثار جانان می‌نمودم، چه معرفتی است که او را وا می‌دارد تا فرزند خردسال خویش را با دست خود در راه خدا قربانی کند، و به خوبی روشن است که آنچه او را الگوی همیشگی صبر و ایثار معرفی نموده است، معرفت و شناخت والای او به خدای متعال و حجت اوست.

امید است که ما نیز بتوانیم قطره‌ای از دریای معرفت آن مظلومه را به ارمغان از این بزرگوار، الگو بگیریم.

« برگرفته از کتاب خصایص زینبیه، صفحه 225، تالیف مرحوم آیت الله سید نور الدین جزائری »

سالروز وفات

مظهر صبر و استقامت، پیام آور عاشورا و احیاگر نام کربلا،

حضرت زینب کبری (علیها السلام)

بر شیعیان جهان تسلیت باد.

منبع:پایگاه اسلامی شیعی رشد

امام(ع)و خردسالى او

صغر سن امام(ع)از پدیده‏هاى اعجاز آمیز اوست که در حکام آن‏زمان اثرى فوق العاده گذاشته بود.همه مآخذ تاریخى متفق القولند که وقتى‏پدر مکرم امام جواد(ع)در گذشت عمر امام هشت‏سال یا هفت‏سال و چهار ماه بود (4).در حقیقت هنگامیکه پس از پدر عهده دار امامت گردید،در سن‏کودکى بود.

این معنى نخستین بار در زندگانى پیشوایان اهل بیت(ع)در شخص‏امام جواد(ع)مصداق پیدا کرد و براى حکام منحرف،مایه حیرت و براى‏حقیقت امتداد خط امامت و مرجعیت امامان اهل بیت(ع)که امام جواد(ع) نماینده و جانشین آنان بود،سندى حتمى و معجز آسا به شمار مى‏رفت.

اگر به حساب احتمالات تکیه زنیم،مى‏بینیم که تنها صغر سن امام(ع)کافى است که حقیقت امامت وى را بپذیریم و قبول کنیم که او(ع)ادامه‏دهنده خط امامت بوده است و الا چگونه مى‏توان در دست گرفتن رهبرى شیعه‏را از طرف او در همه زمینه‏هاى نظرى و عملى تفسیر کنیم؟

شاید این معنى از ذهن بگذرد و بگویند،بسا که براى شیعیان،امامت‏و رهبرى این نوجوان از اهل بیت،با وضوح کشف و معلوم نشده باشد وبسا که ادعائى دیگر نیز بر این فرضیه ضمیمه کنند همچنان که احمد امین گوید:

«امامان از چشمها پنهان میشدند و به دعوت پنهانى اکتفا میکردند تا محبت‏و گرایش مردم نسبت به آنان باقى بماند (5) ».ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » م- ح ( پنج شنبه 87/4/27 :: ساعت 4:27 عصر )

ابوجعفر محمد بن علی نهمین امام از امامان دوازده گانه شیعیان و یازدهمین معصوم از چهارده معصوم است. مشهورترین لقبهای آن حضرت جواد (بخشنده) و تقی (پرهیزگار) است. پدرش امام رضا (ع) و مادرش سبیکه یا ریحانه یا دره از مردم نوبی (شمال سودان) است. امام در سال 195 هـ.ق در مدینه به دنیا آمدند.

امام جواد (ع) در سال 203 هـ.ق پس از شهادت پدرش امام رضا (ع)، در سن هشت سالگی، به امامت رسید دوران هفده ساله امامت او با حکومت مامون و معتصم، خلفای عباسی، همزمان بود. هنگامی که امام رضا (ع) به دعوت مامون از مدینه به توس رفت. اما جواد (ع) که کودک بود، مانند دیگر افراد خانواده حضرت رضا (ع) در مدینه ماند و در سال 202 هـ.ق برای دیدار پدر به مرو رفت و سپس به مدینه بازگشت.ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » م- ح ( پنج شنبه 87/4/27 :: ساعت 4:25 عصر )