درود بر تو ای حجت خدا و فرزند حجت او درود بر تو ای کشته راه خدا و زاده کشته شده راه خدا درود بر تو ای ثار الله ای آنکه خون تو و پدر تو را در راه خدا ریختند و خدا خونخواه و خونبهای شماست درود بر تو ای فرد بی مانند در آسمان و زمین گواهم به اینکه خون پاک تو آرمیده در بهشت جاوید و لرزیده برای آن سایه های عرش و گریه کرد برای او تمام مردم و گریست برای او هفت طبقه آسمان و زمین هفتگانه و آنچه در آنهاست و میان آنهاست و هرکه و هرچه در بهشت و دوزخ است و هرچه دیده شود و دیده نشود یعنی آنچه پدید آید و آنچه پدید نیاید همه آفریده پروردگار ماست گواهی می دهم که تو حجت خدائی و فرزند حجت خدا گواهم به اینکه تو کشته راه خدا و زاده کشته راه او و گواهم به اینکه تو خون خدائی و فرزند خون خدا و گواهم به اینکه تو را خونخواه خداست و توئی فرد بی مانند در آسمان و زمین و گواهم به اینکه تو تبلیغ کردی و خیرخواهی نمودی وفاداری کردی و ادای حق نمودی و جهاد کردی در راه خدا و درگذشتی از جهان با رتبه عالی شهادت و شهادت جو در حالیکه گواه و مشهود و منظور خدای جهان بودی من بنده خدا و مولای  توام در طاعت تو و وارد بر تو خواهش دارم منزلت کامل را نزد خدا و پایداری و ثابت قدم در هجرت به آستان تو و راه و روشی که بدون تو خلجان نکند از وارد شدن در کفالت تو که بدان دستور دادم هر که خدا خواهد به شما آغاز مقصد می نماید خداوند دروغ را آشکار می کند و به وسیله شما دور کرد دوران گزند بنی امیه را و بواسطه شما خدا درهای خیر و رحمت به روی خلق می گشاید و به وجود شما خدا ختم امور خواهد کرد و بواسطه شما خدا هرچه خواهد محو و نابود و اثبات کند و به شما بازگرداند طوق خواری را از گردن ما بوسیله شما دریابد خدا خون ناحق هر مؤمن را که در طلب خونخواهی برآیند و به وجود شما برویاند زمین درختانش را و بوسیله شما زمین می رویاند ثمره و میوه هایش را و به وجود شما فرود آرد خدا از آسمان باران را و روزی شما را و بواسطه شما برطرف کند خدا گرفتاری را و به سبب شما ببارد خدا باران را و به شما ثناگوست زمین که بدنهای شما را بر دوش دارد و پایدار می گردد کوه هایش به وسیله سنگرهای آن اراده و خواست خدا که تقدیر امور خلق است به سوی شما از آسمان مشت او فرود آید و صدور یابد از خانه های شما و صادر می شود برای خلق فرامین و احکام بندگان و آنچه از مقام اجمال تفضیل یافته لعن و نفرین باد بر امتی که شما را کشت و امتی که با شما به مخالفت برخاست و ملتی که منکر ولایت شماست و ملتی که بر علیه شما پشتیبان و کمک دشمن کرد و ملتی که حاضر در جبهه بود و در راه شما شهادت نخواست حمد خدا را که قرار داد آتش دوزخ را جایگاه آنها و چه بد منزلگاهی است چه بد مأوا و مسکنی است برای  واردشدگان سپاس و ستایش مخصوص پروردگار جهانیان است و درود خدا بر تو ای  ابا عبدالله من به سوی خدا از هر که مخالف توست بیزارم درود بر تو ای فرزند رسول خدا درود بر تو ای زاده امیرالمؤمنین درود بر تو ای  فرزند حسن و حسین درود بر تو ای فرزند خدیجه کبری و فاطمه رحمت خدا بر تو لعنت بر کسیکه تو را کشت من بدرگاه خدا از آنان بیزارم درود بر شما درود بر شما درود بر شما کامیاب شدید قسم به خدا کامیاب شدید به خدا رستگار شدید به خدا سوگند. ای کاش من هم با شما بودم رستگار می شدم به فوز بزرگ

شدت علاقه امام حسین (ع ) را به دفاع از مظلوم و حمایت از ستم دیدگان می توان در داستان "ارینب وهمسرش عبدالله بن سلام " دریافت ، که اجمال و فشرده اش را در این جا متذکر می شویم : یزید به زمان ولایت عهدی ، با این که همه نوع وسایل شهوترانی و کام جویی و کامروایی  از قبیل پول ، مقام ، کنیزان رقاصه و... در اختیار داشت ، چشم ناپاک و هرزه اش را به بانوی شوهردار عفیفی دوخته بود. پدرش معاویه به جای این که در برابر این رفتار زشت و ننگین عکس العمل کوبنده ای  نشان دهد، با حیله گری  و دروغ پردازی و فریبکاری ، مقدماتی فراهم ساخت تا زن پاکدامن مسلمان را از خانه شوهر جدا ساخته به بستر گناه آلوده پسرش یزید بکشاند. حسین بن علی (ع ) از قضیه باخبر شد، در برابر این تصمیم زشت ایستاد و نقشه شوم معاویه را نقش بر آب ساخت و با استفاده از یکی از قوانین اسلام ، زن را به شوهرش عبدالله بن سلام بازگرداند و دست تعدی و تجاوز یزید را از خانواده مسلمان و پاکیزه ای قطع نمود و با این کار همت و غیرت الهی اش را نمایان و علاقه مندی خود را به حفظ نوامیس جامعه مسلمانان ابراز داشت ، و این رفتار داستانی شد که در مفاخر آل علی (ع ) و دناءت و ستمگری بنی امیه ، برای همیشه در تاریخ به یادگار ماند.
علائلی در کتاب "سمو المعنی " می نویسد: "ما در تاریخ انسان به مردان بزرگی برخورد می کنیم که هر کدام در جبهه و جهتی  عظمت و بزرگی خویش را جهان گیر ساخته اند، یکی در شجاعت ، دیگری در زهد، آن دیگری  در سخاوت ، و... اما شکوه و بزرگی امام حسین (ع ) حجم عظیمی است که ابعاد بی نهایتش هر یک مشخص کننده یک عظمت فراز تاریخ است ، گویا او جامع همه والاییها و فرازمندیها است ".
آری ، مردی که وارث بی کرانگی  نبوت محمدی است ، مردی که وارث عظمت عدل و مروت پدری چون حضرت علی  (ع ) است و وارث جلال و درخشندگی فضیلت مادری چون حضرت فاطمه (س ) است ، چگونه نمونه برتر و والای عظمت انسان و نشانه آشکار فضیلتهای  خدایی نباشد. درود ما بر او باد که باید او را سمبل اعمال و کردارمان قرار دهیم .
امام حسین (ع ) و حکایت زیستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد کردارش نه تنها نمونه یک بزرگ مرد تاریخ را برای ما مجسم می سازد، بلکه او با همه خویشتن ، آیینه تمام نمای فضیلتها، بزرگ منشیها، فداکاریها، جان بازیها، خداخواهیها وخداجوییها می باشد، او به تنهایی  می تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشریت را ضامن گردد.
بودن و رفتنش ، معنویت و فضیلتهای انسان را ارجمند نمود.

قیام حسینی
 یزید پس از معاویه بر تخت حکومت اسلامی تکیه زد و خود را امیرالمؤمنین خواند،و برای این که سلطنت ناحق و ستمگرانه اش را تثبیت کند، مصمم شد برای نامداران و شخصیتهای اسلامی پیامی بفرستد و آنان را به بیعت با خویش بخواند. به همین منظور، نامه ای به حاکم مدینه نوشت و در آن یادآور شد که برای من از حسین (ع ) بیعت بگیر و اگر مخالفت نمود بقتلش برسان . حاکم این خبر را به امام حسین (ع ) رسانید و جواب مطالبه نمود. امام حسین (ع ) چنین فرمود:
"انا لله و انا الیه راجعون و علی الاسلام السلام اذا بلیت الامة براع مثل یزید". آن گاه که افرادی چون یزید، (شراب خوار و قمارباز و بی ایمان و ناپاک که حتی  ظاهر اسلام را هم مراعات نمی کند) بر مسند حکومت اسلامی بنشیند، باید فاتحه اسلام را خواند. (زیرا این گونه زمامدارها با نیروی اسلام و به نام اسلام ، اسلام را از بین می برند.) امام حسین (ع ) می دانست اینک که حکومت یزید را به رسمیت نشناخته است ، اگر در مدینه بماند به قتلش می رسانند، لذا به امر پروردگار، شبانه و مخفی از مدینه به سوی مکه حرکت کرد. آمدن آن حضرت به مکه ، همراه با سرباز زدن او از بیعت یزید،
در بین مردم مکه و مدینه انتشار یافت ، و این خبر تا به کوفه هم رسید. کوفیان از امام حسین (ع ) که در مکه بسر می برد دعوت کردند تا به سوی آنان آید و زمامدار امورشان باشد. امام (ع ) مسلم بن عقیل ، پسر عموی خویش را به کوفه فرستاد تا حرکت و واکنش اجتماع کوفی را از نزدیک ببیند و برایش بنویسد. مسلم به کوفه رسید و با استقبال گرم و بی سابقه ای روبرو شد، هزاران نفر به عنوان نایب امام (ع ) با او بیعت کردند، و مسلم هم نامه ای  به امام حسین (ع ) نگاشت و حرکت فوری امام (ع ) را لازم گزارش داد. هر چند امام حسین (ع ) کوفیان را به خوبی می شناخت ، و بی وفایی  و بی دینی شان را در زمان حکومت پدر و برادر دیده بود و می دانست به گفته ها و بیعتشان با مسلم نمی توان اعتماد کرد، و لیکن برای اتمام حجت و اجرای اوامر پروردگار تصمیم گرفت که به سوی کوفه حرکت کند. با این حال تا هشتم ذی حجه ، یعنی روزی  که همه مردم مکه عازم رفتن به "منی " بودند و هر کس در راه مکه جا مانده بود با عجله تمام می خواست خود را به مکه برساند، آن حضرت در مکه ماند و در چنین روزی با اهل بیت و یاران خود، از مکه به طرف عراق خارج شد و با این کار هم به وظیفه خویش عمل کرد و هم به مسلمانان جهان فهماند که پسر پیغمبر امت ، یزید را به رسمیت نشناخته و با او بیعت نکرده ، بلکه علیه او قیام کرده است . یزید که حرکت مسلم را به سوی کوفه دریافته و از بیعت کوفیان با او آگاه شده بود، ابن زیاد را (که از پلیدترین یاران یزید و از کثیفترین طرفداران حکومت بنی امیه بود) به کوفه فرستاد.

ادامه دارد.

زندگانی امام حسین (ع)
دومین فرزند برومند حضرت علی و در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت فاطمه ، که درود خدا بر ایشان باد، در خانه وحی و ولایت چشم به جهان گشود. چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص ) رسید، به خانه حضرت علی (ع ) و فاطمه را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسما او را در پارچه ای سپید  (س ) آمد و اسما پیچید و خدمت رسول اکرم (ص ) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت . به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش ، امین وحی الهی ، جبرئیل ، فرود آمد و گفت : سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون (شبیر) چون علی برای تو بسان هارون  که به عربی (حسین ) خوانده می شود نام بگذار. برای  موسی بن عمران است ، جز آن که تو خاتم پیغمبران هستی . و به این ترتیب نام پرعظمت "حسین " از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه (س ) انتخاب شد. به روز هفتم ولادتش ، فاطمه زهرا که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای  کشت ، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او فرزندش به عنوان عقیقه  نقره صدقه داد.