حسین (ع) و پیامبر از ولادتحسین بن علی (ع ) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص ) کهشش سال وچند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستیناسلام (ص ) درباره حسین (ع ) ابراز می داشت ، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سومآگاهشدند. سلمان فارسی می گوید: دیدم که رسول خدا (ص ) حسین (ع ) را بر زانویخویش نهاده او را می بوسید ومی فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدربزرگوارانی ، تو امام و پسر امام و پدر امامانهستی ، تو حجت خدا و پسر حجت خداو پدر حجتهای خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان ،قائم ایشان (امامزمان "عج ") می باشد. انس بن مالک روایت می کند: وقتی از پیامبر پرسیدندکدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می داری ، فرمود: بارها رسول گرامی حسن (ع ) و حسین (ع ) را به سینه می فشرد وحسن و حسین را،آنان را می بوییدو می بوسید. ابوهریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است ، درعین حالاعتراف می کند که : "رسول اکرم را دیدم که حسن و حسین را بر شانههای خویش نشانده بود و به سوی مامی آمد، وقتی به ما رسید فرمود هر کس این دوفرزندم را دوست بدارد مرا دوستداشته ، و هر که با آناندشمنی ورزد با من دشمنی نموده است ". عالی ترین ، صمیمی ترین و گویاترین رابطهمعنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین رامی توان در این جمله رسول گرامی اسلام (ص ) خواند که فرمود: "حسین از من و من ازحسینم ".
نوشته های دیگران () نویسنده متن فوق: » م- ح ( چهارشنبه 86/10/19 :: ساعت 6:25 عصر )
.jpg)
