حسین (ع) با پدر شش سال از عمرش با پیامبر بزرگوارسپری شد، و آن گاه که رسول خدا (ص ) چشم ازجهان فروبست و به لقای پروردگارشتافت ، مدت سی سال با پدر زیست . پدری که جزبه انصاف حکم نکرد، و جز به طهارتو بندگی نگذرانید، جز خدا ندید و جز خدانخواست و جز خدا نیافت . پدری که درزمان حکومتش لحظه ای او را آرام نگذاشتند،همچنان که به هنگام غصب خلافتش جز بهآزارش برنخاستند. در تمام این مدت ، با دلو جان از اوامر پدر اطاعت می کرد، ودر چند سالی که حضرت علی (ع ) متصدی خلافتظاهری شد، حضرت حسین (ع ) در راهپیشبرد اهداف اسلامی ، مانند یک سرباز فداکارهمچون برادر بزرگوارش می کوشید، ودر جنگهای "جمل "، "صفین " و "نهروان " شرکتو به این ترتیب ، از پدرشامیرالمؤمنین (ع ) و دین خدا حمایت کرد وداشت . حتی گاهی در حضورجمعیت به غاصبین خلافت اعتراض می کرد. در زمان حکومت عمر، امام حسین (ع ) واردمسجد شد، خلیفه دوم را بر منبر رسول الله (ص ) مشاهده کرد که سخن می گفت . بلادرنگ از منبر بالا رفت و فریاد زد: "از منبر پدرم فرودآی ...".
نوشته های دیگران () نویسنده متن فوق: » م- ح ( چهارشنبه 86/10/19 :: ساعت 6:26 عصر )
.jpg)
